Dzień 18 października 2008 r. Zespół Wokalny „Dąbrowianki” na długo zachowa w pamięci, bowiem w tym dniu zespół uczestniczył w IV Mazowieckim Przeglądzie Twórczości Artystycznej Seniorów „Węgrowskie Barwy Jesieni”, którego organizatorem był Węgrowski Ośrodek Kultury.

W Przeglądzie Twórczości Artystycznej Seniorów mogły wziąć udział osoby zrzeszone lub nie zrzeszone w Klubach Seniora z województwa mazowieckiego. W ramach Przeglądu Artystycznego Seniorów były takie atrakcje, jak: konkurs literacki, konkurs recytatorski, prezentacje sceniczne: śpiew, taniec, teatr, kabaret itp.

Na imprezę zgłosiło się:22 zespoły artystyczne, 29 osób wzięło udział w konkursie literackim,9 osób wzięło udział w konkursie recytatorskim.

„Dąbrowianki” wzięły udział w prezentacji scenicznej – śpiew (sławiły folklor swojego rejonu) dwie panie – w konkursie literackim.

Warunkiem przystąpienia do konkursu literackiego było napisanie dwóch własnych wierszy o tematyce. Gościem specjalnym uroczystości była piosenkarka Krystyna Giżowska. Piosenki p. Krystyny Giżowskiej są zawsze żywe, zachwycają swoim pięknem.

Oto niektóre spośród wielu, które zaśpiewała:
-„Nie było ciebie tyle lat”
- „Złote obrączki”
- „To był zwyczajny szary dzień”
- „Powiedz, czy mnie kochasz”
- „Zobacz, wszystko odeszło”.

Atmosfera tego dnia nie jest do opisania. Trzeba było wszystko zobaczyć, przeżyć i posłuchać jak potrafią się bawić Seniorzy w jesieni swojego życia. Ile w tych ludziach jest energii, pomysłów i siły, żeby nieść radość sobie i innym. Było naprawdę co podziwiać. Mieliśmy możność naładować swoje „akumulatory” pozytywną energią życia. Burmistrz miasta Węgrowa – Jarosław Grenda, w swoim wystąpieniu podkreślił, że imprezie dałby inną nazwę. Zmieniłby Mazowiecki Przegląd Twórczości artystycznej Seniorów na Mazowiecki Festyn Młodzieży Dojrzałej. Było świetnie. Dziękujemy Węgrowskiemu Ośrodkowi Kultury za zorganizowanie imprezy i chwała tym ludziom, którzy wpadli na taki pomysł przed czterema laty. Chcemy, aby takich imprez było coraz więcej. Seniorzy też chcą aktywnie żyć i cieszyć się życiem.

„Dąbrowianki” na Przeglądzie Twórczości Artystycznej Seniorów w Węgrowie były po raz drugi.

A oto wiersze pań, które wzięły udział w konkursie literackim:

Cecylia Pieniążek „Gwiazda Miłości”

Jest miłość jedna, jak gwiazda w Niebie świeci najmocniej
I wciąż jasnością otacza ciebie, choć o tym nie wiesz
Idziesz przez życie pewny swej drogi i swej mądrości
Dążysz do celu, szukasz przyjaciół pragniesz miłości
Gdy cel twój jasny, gdy cel szlachetny, to bądź wytrwały
A w swej wędrówce spotykasz ludzi Wielkich i Małych
Przemierzasz drogi, dróżki i ścieżki, choć nieraz kręte
A czemu błądzisz tak po omacku, jakby w ciemności
Namiastka szczęścia, radości sukcesów i chwile chwały
I nagle budzisz się w środku nocy, bo noc za ciemna
Nie widać blasku twojej radości, fortuna zmienna
Przycimił ją smutek, niemoc i trwoga i przerażenie
Więc twoje wysiłki biegną do Boga o pocieszenie
Lecz Bóg daleki, a ciemność bliska gdzie ukojenie?
A wiesz, że było, że jest, że będzie, gdzie się zgubiło?
Pomyśl o gwiazdach, co święcą jasno pośród ciemności
Jest tam i twoja gwiazda – jedyna szukaj…
J gasną przy niej wszelkie radości sztuczne złudne
Przy tej, co świeci tylko dla ciebie Matczynej Miłości

Cecylia Pieniążek  „Historia legendami malowana”

Każdy ma takie miejsce na ziemi,
Gdzie świat mu się śmieje i w duszy zieleni.
A nam szumią dęby nad głową.
W ich szeptach słyszę prastarą pieśń ludową
Gdy puszcza tu była, nieprzebyte knieje
Aż zbłądzili woje Polańscy w mazowiecką głuszę 
Zapędzili się w bagna, zagubili drogi
I nogi same poniosły ich nad rzekę
Tam zasnęli znużeni wędrówką daleką.
Wcześniej prosząc Chrześcijańskiego Boga,
By im pomógł, wskazał, kędy wiedzie droga

I mieli piękny sen, słyszeli dzwonów głos
A dźwięk dzwonów miał dziwną moc
Wskazywał drogę, wyznaczał los
I poszli za tym głosem, poszli za swym losem
Aż doszli do polany szerokiej
Wkoło, jak rzucili okiem, stary bór,
Dęby szumią – rozłożyste, zielone
I pojęli dzwonów dźwięk, pojęli przeznaczenie – Głos Boga
I odeszła ich niemoc, i odeszła ich trwoga
Zbudowali tu Kościół na chwałę Pana,
Gdzie dusza pobożna, rozśpiewana
Może wznosić swe modły wysoko do Nieba
Kościółek był niewielki, lecz głos dzwonów daleki
Szumiał lasem, łąkami, aż nad brzegi rzeki
Usłyszeli go ludzie i dziwili się wielce
Podążyli za głosem i klękali w podzięce
Tak ta owi woje z Polańskiej Ziemi
Stali się im bliscy i zostali z nimi.

A legenda głosi o pięknej dziewczynie,
Której imię daleko i szeroko słynie
A zwała się Bożena, że od Boga dana
Jako żona wywiodła swój ród nadbużański
Połączyła Mazowsze z Narodem Polańskim
Nawet Wars i Sawa jej pozazdrościli
I osadę nad rzeką Wisłą założyli

I snuje się legenda przez lata, przez dzieje,
A kościół nam głosi – miłość, wiarę i nadzieję.




Krystyna Głowacka „Życie”

Życie – to najpiękniejszy skarb,
Bezcenny i niewymierny,
Które ulata jak sen
Tu na Ziemi.
A co potem?
To tajemnica niezgłębiona,
Która przenika nasze życie
I daje wiele do myślenia,
Do zastanowienia się,
Co będzie z nami, ze mną
Gdy nas już nie będzie
Tu na ziemi.
Więc póki życia czas
Żyjmy tak, by innym
Było dobrze z nami żyć.
Cieszmy się każdą chwilą,
Każdym dniem,
Na jawie i we śnie
Cieszmy się życiem Ą

Krystyna Głowacka „Do wszystkich bezsilnych” 

A gdy pewnego dnia się obudzisz
I poczujesz się mocny i silny,
Spójrz przez okno na świat,
Na błękit Nieba, słońce i drzewa,
Spróbuj zrozumieć rzeczy niepojęte,
Dotknij tego, co niewidzialne,
Usłysz to, co niesłyszalne,
Otwórz swe serce na świat
I uczyń go godnym jego dzieci.

Jeśli zrozumiesz rzeczy niepojęte,
Dotkniesz tego co niewidzialne,
Usłyszysz to, co niesłyszalne,
a serce napełni Cię żarem miłości:
Do siebie, do mnie, do niego,
Nie będzie waśni i wojen,
Świat stanie się rajskim ogrodem,
A my – godnymi jego dziećmi