Historia życia wielkiego poety i artysty Cypriana Kamila Norwida jest na stałe wpleciona w pejzaże Ziemi Dąbróweckiej i pozostaje głęboko w sercach jej mieszkańców. Rozpoczęła się ona wraz z przybyciem jego rodziców do dziedzicznego majątku w Laskowie-Głuchach . Ojciec poety, Jan, pochodził ze szlacheckiej rodziny herbu Topór, matka- Ludwika była po kądzieli spokrewniona z królewską gałęzią rodu Sobieskich. Zamieszkują w drewnianym dworku zbudowanym przez dziadków ze strony matki- Zdzieboroskich. Tu właśnie 24 września 1821 roku na świat przychodzi przyszły wieszcz narodowy, geniusz słowa, formy i obrazu.
Rodzina Norwidów należąca do parafii pod wezwaniem Podwyższenia Krzyża Świętego w Dąbrówce przybyła do drewnianego kościółka, wybudowanego jeszcze w 1737 roku, aby ochrzcić najstarszego syna. Wtedy zapewne nikt nie przypuszczałby, że przez następne dziesięciolecia akt notarialny sporządzony przy okazji tego wydarzenia będzie pieczołowicie przechowywany w archiwum parafialnym i okaże się jednym z najważniejszych źródeł odnoszących się do tajemniczego życia poety. Co więcej przetrwał on dłużej niż sam kościół, który w latach 80. XIX stulecia został zastąpiony nową, murowaną świątynią. W dniu 1 października 1821 roku w obecności rodziny i rodziców chrzestnych Ksawerego Dybowskiego i żony Brygidy, syn państwa Norwidów otrzymał imiona Cyprian Ksawery Gerard Walenty. Mieszkańcy Dąbrówki w hołdzie wieszczowi umieścili w miejscu jego chrztu tablice: jedną upamiętniającą to wydarzenie oraz drugą (umiejscowioną nad pochodzącą ze starego kościoła chrzcielnicą) z podobizną poety wraz z tekstem aktu chrztu.
W późniejszych latach, również w Głuchach, przyszli na świat jego dwaj bracia: przedwcześnie zmarły Jan (1823) i młodszy Ksawery (1825). Niedługo potem zmarła matka poety. Na dąbróweckim cmentarzu znajduje się jej symboliczny grób opatrzony napisem: „Matka chrześcijańskiego myśliciela i artysty Cypriana Kamila Ludwika Norwidowa, córka Anny i Ludwika Zdzieborskich. Spoczęła na cmentarzu parafialnym w Dąbrówce dnia 11 kwietnia 1825 roku”.
Rodzeństwo Norwidów zmuszone zostaje do opuszczenia rodzinnego dworku i udania się pod opiekę Hilarii Sobieskiej do Warszawy. Ojciec Norwida Jan, pełniący urząd komisarza obwodu stanisławowskiego, w 1835 roku umiera. Cyprianem jego rodzeństwem zajmuje się dziadek Ksawery. Mieszkając w Warszawie zapewne okazjonalnie odwiedzają okolice lat dzieciństwa, jednak losy „modrzewiowego dworku” nie są sercu Cypriana obojętne.
Po śmierci ojca oddany najprawdopodobniej w dzierżawę w 1839 roku przejęty zostaje przez Ludwika, najstarszego brata poety, który odziedziczył wieś. Zamieszkujący wraz z nim Jan i Paulina z Norwidów Suscy zdecydowali się odkupić majątek i stali się jedynymi właścicielami Laskowa-Głuch. Zostali jednak zmuszeni do sprzedaży majątku, co głęboko przeżył przebywający już od kilkunastu lat za granicą Cyprian. Sielankowy obraz kraju dzieciństwa wielokrotnie pojawiał się w jego twórczości. Podróże po całym świecie i związanie życia z Wielką Emigracją powodowały ciągłą tęsknotę, którą przelał na papier tworząc nostalgiczne utwory jak „Wspomnienie wioski”, czy „Pożegnanie”. To właśnie w nich, możemy ujrzeć oczyma duszy dąbróweckie pejzaże jego dzieciństwa.
Niezrozumienie jego ambitnej poezji przez współczesnych mu twórców potęgowało w nim poczucie wyobcowania i spychało na skraj ruiny finansowej. Utrzymywał się z drobnych prac rytowniczych i literackich w poczuciu osamotnienia i tęsknoty za utraconą ojczyzną. Pomimo doskonałych przyjaźni z Chopinem i Słowackim zmarł w zapomnieniu. Kilka swych dzieł opublikował za życia jednak jego kunszt i geniusz poetycki doceniony został wiele lat później, dopiero w XX wieku.
Uczymy się, więc odkrywać Norwida. Odgadujemy jego twórczość z mozaiki tajemnic i ulotnych przypuszczeń. Od kilku lat Gminne Centrum Kultury wspólnie z Wójtem Gminy organizuje liczne uroczystości, upamiętniające rocznice urodzin i śmierci Poety. Corocznie odbywają się plenery malarskie, konkursy poetyckie związane z twórczością Wieszcza. Biorą w nich udział uczniowie szkół podstawowych, gimnazjów oraz szkół średnich północno – wschodniego Mazowsza. Popularyzowanie dorobku i kultywowanie miejsc związanych z dzieciństwem i młodością Poety jest jednym z głównych celów założonego w 2003 roku Dąbróweckiego Stowarzyszenia "Ścieżkami Norwida", które bierze czynny udział w organizowanych uroczystościach norwidowskich.